Met The Devil in Me sluit Supermassive Games het eerste seizoen van The Dark Pictures Anthology af. Een reeks die uit acht spellen moet gaan bestaan en sinds 2019 ieder jaar een nieuwe game heeft laten verschijnen. Iets wat vooruitgang enigszins in de weg stond bij de vorige game. Die voelde te veel van hetzelfde aan. De vraag is dus of Supermassive nu wel wat vernieuwing heeft toe kunnen voegen of dat het tijd wordt voor meer ontwikkeltijd.
Enjoy your stay, just stay alive
The Devil in Me speelt zich af in een replica van het World’s Fair Hotel. Dit hotel is oorspronkelijk in 1893 gemaakt door H.H. Holmes, één van de bekendste seriemoordenaars ooit. Het hotel kent over de jaren vele verhalen over dat het een moordhotel zou zijn geweest. In het echt is dit echter niet het geval geweest, maar voor fictie draait het niet om de waarheid, een perfecte locatie voor een horrorspel om zich af te spelen dus.
Wanneer je het spel begint in de proloog bevind je je echter nog niet in de moderne tijd, maar ben je in het oorspronkelijke hotel van H.H. Holmes, die je ook meteen ontmoet. Na deze proloog spoelt de game door naar oktober 2022. Een documentaire maker is bezig met een serie over beruchte seriemoordenaars. Eén hiervan is dan ook natuurlijk H.H. Holmes. Echter, de serie loopt voor geen meter, dus wanneer ze worden uitgenodigd om naar een replica van het beruchte hotel te komen, nemen ze die met beide handen aan. Wat beter om een serie te filmen over H.H. Holmes in een replica van zijn beruchte hotel toch? Tja je had beter thuis kunnen blijven in dit geval.
Zodra je binnen bent merk je al snel dat het niet alleen het hotel is nagemaakt, maar dat het hotel ‘bewoond wordt’ door een copycat van Holmes. Deze copycat doet er dan ook alles aan om te zorgen dat niemand van je team het overleeft. Vanaf het begin tot het einde wist deze verhaallijn mij te boeien wat ze met het vorige deel niet lukte. Daar werd het verhaal steeds zwakker. Hier blijft het constant sterk.
Poging tot vernieuwing
Er is in The Devil in Me zeker geprobeerd om wat vernieuwing te gooien. De game blijft nog steeds een interactieve film, maar het geeft je iets meer te doen in de gameplay momenten. Nog steeds niet heel bijzonder, maar zeker voor deze games is het een redelijk grote toevoeging. Zo kun je klimmen, evenwicht bewaren en springen. Het is net wat meer dan de quick time events en exploratie die we gewend zijn. Ook kun je voorwerpen van de personages gebruiken om iets voor elkaar te krijgen. Zoals een nieuw voorwerp bereiken die net het verschil tussen leven of dood kan uitmaken.
Ook op quick time events zijn verminderd, iets wat ik zelf erg fijn vind, zeker in een filmisch spel als dit wil je niet opeens tijdens een scène opgeschrikt worden door een knop die je opeens moet indrukken. Dat maakt de ervaring toch ook weer net wat fijner
Alleen niet op ieder vlak
Waar Supermassive echter wel nog wat aan kan doen voor de toekomst zijn de personages en grafische aspecten. Nee het is zeker geen lelijk spel, de meeste dingen zien er oprecht mooi uit. Helaas zijn personages nog steeds zielloos. De stemmen zijn geweldig, dus geen verwijt naar de acteurs, maar door de modellen en bewegingen voelen ze een stuk minder echt aan en dat is jammer. Het spel wilt namelijk graag dat je meeleeft met je team als er iets gebeurt. Iets wat op meerdere momenten bij mij ontbrak.
