Stellar Blade werd oorspronkelijk in 2019 al aangekondigd als Project EVE en in 2021 werd bekend dat de game exclusief naar de PS5 zou komen. Sinds de eerste beelden werd er meteen controversieel gedaan over het hoofdpersonage en de lichaamsverhoudingen. EVE heeft namelijk een lichaam die ook wel gezien kan worden als pure fanservice, maar de game is heel veel meer dan dat. Waarom dat zo is, bespreek ik hier.
Voor ik in de game zelf duik wil ik even het fanservice-onderdeel behandelen. Hoewel het in trailers flink naar voren komt, valt het mee hoe erg EVE’s lichaam op de voorgrond komt in de daadwerkelijke game. Ze wordt niet als een object neergezet en ook de camera focust er niet op. Je kunt het als je het zou willen wel mogelijk kunnen maken om meer bloot te tonen, maar dat is een optionele keuze. Iets wat eigenlijk in bijna alle games met outfits wel mogelijk is bovendien. Bovendien is EVE als personage veel menselijker dan ije zou verwachten. Ze heeft een geweldige persoonlijkheid die vol zorg is gemaakt.
De aarde is weer eens de pineut
Deze PS5-exclusieve actiegame is gemaakt door Shift Up, een Zuid-Koreaanse ontwikkelaar, die eerder ook heeft gewerkt aan onder andere de MMO Blade & Soul. Dit is echter de eerste grote game die ze zelf maken. In Stellar Blade speel je als het personage EVE, deze gevechtsandroid vecht voor de Mother Sphere om een post-apocalyptische aarde te heroveren van de Naytiba. Deze wezens zijn gevaarlijke monsters die in allerlei vormen en maten voorkomen op de aarde. Wanneer EVE’s haar squad volledig wordt afgeslacht en zij als enige overleeft, begint haar pad naar Xion, de laatste vestiging van de mensheid, en haar doel om de aarde te redden.
In het begin komt het verhaal redelijk traag op gang, maar eenmaal op stoom is er geen stoppen meer aan. De focus ligt natuurlijk op EVE en haar missie, maar er zijn erg veel personages die elk hun eigen verhalen hebben en positieve toevoegingen aan de ervaring. Of het nu Lily de ingenieur is of een zangeres zonder lichaam, de mix van unieke personages geeft de game extra charme. Daarnaast geeft de game je op heel veel plekken achterliggende geschiedenis van wat er vooraf aan de game is gebeurd. In het begin lijkt dit heel onduidelijk, maar uiteindelijk ga je steeds meer verbindingen kunnen leggen.
Hoewel Stellar Blade vooral redelijk lineaire gedeeltes heeft met een zijpad hier en daar waar je eigenlijk alleen maar wat extra’s kunt halen, zijn er ook plekken die meer open zijn. Hier kun je verschillende zijmissies starten en EVE nog sterker maken door het verzamelen van nuttige items, upgrade materialen en natuurlijk training. Het spel biedt dus genoeg afwisseling van het standaard spel en ook genoeg om te verzamelen voor de liefhebbers.
Harde en uitdagende combat
De game geeft qua gevoel een soort mix tussen genres waaronder de uitdaging van Dark Souls. De gevechten zijn namelijk geregeld flink uitdagend. Soms heb je het makkelijk met wat kleine vijanden, maar geregeld zul je tactisch te werk moeten gaan met goede timing voor pareren, counter aanvallen of ontwijken. Door de timing te missen kun je namelijk in één klap meer dan de helft van je levens kwijt zijn. Bij de epische baasgevechten zijn hier nog onvergeeflijker in. Hierdoor lijkt het op momenten op de uitdaging van Dark Souls. Hoewel je begint met twee aanvallen en twee speciale aanvallen zul je steeds meer mogelijkheden vrijspelen voor combo’s, maar ook counters en aanvallen. Hierdoor blijft zelfs na heel veel gevechten het leuk om weer een Naytiba aan te vallen. Het helpt ook dat er veel diversiteit is tussen vijanden. Of je nu tegen kleine vijanden vecht, één met een schild of een vierpotige met een hamerhaai hoofd (dit zijn lang niet alle opties). Maar ieder heeft een eigen aanpak en wanneer er diverse vijanden op je afkomen, wordt het opeens tactisch hoe je dat gaat aanpakken.
Spelers kunnen het spel op twee moeilijkheidsgraden spelen. De normale en story mode. De normale geeft je erg kleine opties om aanvallen te pareren en te ontwijken, terwijl de story mode hier toegankelijker in is gemaakt. Een andere manier hoe de game erg fijn speelbaar gemaakt vergeleken met een Souls-game is dat doodgaan je niet hard straft. Zo verlies je geen experience of voorwerpen. Ook geopende kisten met hulpmiddelen blijven geopend. Wel zullen alle vijanden weer opnieuw tot leven komen (bazen uitgezonderd), dit gebeurt ook wanneer je rust bij een checkpoint.
Toegankelijkheid ondanks moeilijkheid
Zoals ik dus al noemde, is de game lastig, maar niet te lastig dat je vaker een You Died ziet dan gameplay hebt. Naast de twee moeilijkheidsopties kun je bovendien de game aanpassen naar wat meer je eigen wensen. Zo kun je je HUD aanpassen, zijn er opties voor kleurenblinden en meer. De fijnste optie is misschien wel de optie om quick time events automatisch te laten voltooien. Deze bekende mechanics zijn namelijk op redelijk onregelmatige momenten gebruikt waardoor als je niet goed oplet je ze met gemak kunt missen.
Grafisch erg indrukwekkend
Games hebben van de vorige generatie naar de huidige over het algemeen een niet al te indrukwekkende grafische upgrade gehad. Af en toe komt er echter een uitblinker en dat is Stellar Blade zeker. Dit geldt voor zowel de performance-mode, resolution-mode als de tussenoptie. De verwoeste steden, woestijnen, character designs en cut-scènes zijn gedetailleerd met uitstekende raytracing. Zelf zou ik na het proberen van alle drie de tussenoptie kiezen. Hiermee heb je een dynamische resolutie met als uitgang 4K, maar ook een stabiele en hoge framerate. Zeker met een spel als dit is het hebben van een hogere framerate erg fijn door de hele korte timing voor bijvoorbeeld pareren. Resolution-mode ziet er zeker het mooiste uit, maar ik zou de 60fps er niet voor opgeven.
