Bijna vier jaar na het verschijnen van It Takes Two is Hazelight terug met een gloednieuwe multiplayer game. Ditmaal geen ruziënde ouders, maar twee schrijfsters die hoopvol zijn voor een publishing deal. Helaas voor hun gaat dit helemaal fout. Hazelight brengt spelers weer een doldwaas avontuur die ook weer erg sterk in elkaar zit.
Meerdere kleinere verhalen maken een groter geheel
Zoals ik al noemde, speel je het spel als twee schrijfsters, het is dus weer volledig een spel voor twee spelers. Mio Hudson en Zoe Foster zijn samen met andere schrijvers uitgenodigd om bij Rader Publishing hun geschreven boek uit te geven. Al blijkt al snel dat het niet helemaal haaks zit. In plaats van een contract voorgeschoteld te krijgen, moeten de schrijfsters in een pak op een schijf staan rond een machine. Eén voor één komen de schrijvers in een bubbel terecht waardoor Mio gaat twijfelen en weg wil. Dit gaat allemaal fout waardoor ze samen met Zoe in één bubbel terechtkomt.
Hierdoor glitcht de machine en komen beide vrouwen in een fantasiewereld terecht. Deze wereld is één van de verhalen die Zoe heeft geschreven. Al snel blijkt het dat de machine al hun ideeën uit hun trekt terwijl ze ze levensecht beleven. Zoe en Mio moeten samenwerken om glitches te vinden en zo de machine te overbelasten. Hiervoor moeten ze elkaars verhalen trotseren. Om en om kom je in een verhaal van Mio of Zoe terecht met kleine side stories van de ander. Het leuke hieraan is dat beide personages erg verschillend zijn. Mio is nors en focust op Sci-Fi. Zoe daarentegen is echt vrolijk, optimistisch en maakt Fantasy
Heerlijk divers en toegankelijk
Net als It Takes Two is het grootste gedeelte van de game enorm toegankelijk. Dus speel het vooral met iemand die amper tot geen games speelt. Door het lage risico wat je loopt door doodgaan is het nooit erg en zorgt samenspelen met beginners alleen maar voor meer lol op momenten. Zeker aangezien de game sowieso praktisch allerlei gamemechanics en referenties uit de kast trekt. Of het nu een referentie is naar een film, een game of wat dan ook het is leuk om de enorme creativiteit en knipogen te zien.
Net als It Takes Two heeft ieder hoofdstuk een unieke sfeer, maar ook nog eens speciale krachten. De ene keer kun je veranderen in dieren, de andere keer kun je spullen rondgooien of schieten. Het simpele van de game is dat iedere kracht beperkt blijft tot een paar knoppen en een specifiek verhaal. Een nieuw verhaal betekent een nieuwe kracht, maar alles blijft onder dezelfde paar knoppen waardoor je nooit ingewikkelde besturing hoeft aan te leren. Het lastigste aan de game is richten en timing.
Audiovisueel een genot
Het is echt leuk om te zien hoe de game af en toe een uitstapje maakt qua grafisch design zoals naar een 2D platformer. Hoe dan ook ziet de game er prachtig vormgegeven uit. Iedere wereld is zo bijzonder vormgegeven dat hoewel in de meesten het lijkt alsof er een andere artstijl is gebruikt. Dit terwijl die meestal juist hetzelfde is alleen met een ander kleurgebruik en een andere setting.
De personages en hun interactie is ook een groot hoogtepunt. Hoewel ze elkaar niet kennen is het al snel duidelijk dat ze precies tegenpolen van elkaar zijn en dat botst nogal. Deze botsingen zorgen voor grappige interacties en momenten in het verhaal. Ondanks dat het verhaal een stuk minder sterk is dan It Takes Two, weet deze game net wat verder te komen in toegankelijkheid om gewoon stukjes met individuele vrienden te spelen.
Dat laatste was voor mij een belangrijk punt, aangezien ik niet vaak met één specifieke vriend 13,5 uur kan zitten voor een game. Sommigen spreek ik ook soms weken niet dus een diepgaand verhaal maakt het lastig om te volgen dan.
