In 2017 verscheen Hellblade: Senua’s Sacrifice, een game die al snel veel aandacht kreeg vanwege zijn uitstekende verhaalvertelling en unieke audiodesign. Sindsdien is de ontwikkelaar gekocht door Microsoft en hebben ze hard gewerkt aan de opvolger. Weet deze game het origineel te evenaren of zelfs voorbij te gaan?
Hellblade II is een direct vervolg van Senua’s Sacrifice en geeft voor spelers onbekend met de serie een uitgebreide uitleg over wat er vooraf gebeurd is. Na de gebeurtenissen in het eerste gedeelte verlaat Senua haar huis om wraak te nemen tegen slavenhandelaren. De Vikingen hebben namelijk meerdere mensen uit haar thuisland vermoord of tot slaaf gemaakt. Dit terwijl ze nog steeds de gevolgen van haar psychoses ervaart. Zo zijn de stemmen in haar hoofd aanweziger dan ooit.
Prachtige, maar beperkte wereld
De game is gemaakt in Unreal Engine 5, een game-engine die bekend staat om prachtige grafische elementen en belichting te kunnen tonen. Iets wat overduidelijk is in Hellblade II. Op ieder punt ziet alles er prachtig uit. In de kleinste details is er aandacht gestoken en dat valt vooral op bij close-ups in scènes, maar ook tijdens het gebruik van de fotomodus. Zo lijken bepaalde textures levensecht en zijn de animaties erg getrouw nagemaakt. Je kunt zien waarom Xbox deze game als een paradepaardje voor deze generatie gebruikte voor graphics. Zo is er bijvoorbeeld nagenoeg geen verschil in kwaliteit tussen cutscenes en gameplay.
Daarnaast is de audio weer uitstekend. En hiermee bedoel ik echt alles aan de audio. Nu heeft de game sowieso een erg sterke soundtrack, maar ook geluidseffecten klinken net echt en het stemmenwerk kan ik geen genoeg van krijgen. Zeker wanneer je een surround headset gebruikt en je de stemmen in Senua’s hoofd echt van alle kanten hoort komen. Dit is weer op zo’n manier gemaakt in samenwerking met medische specialisten dat je echt een psychotisch gevoel krijgt. De kwaliteit van dit effect vind ik nog indrukwekkender dan de grafische aspecten.
Juist daarom vind ik het jammer dat de wereld redelijk beperkt is. Zo is er weinig ruimte voor ontdekking afgezien van een paar collectibles. Zo is de wereld zelf erg lineair. Je kunt eigenlijk maar één kant op. Eigenlijk alsof je een film doorspeelt met af en toe wat gameplay zoals gevechten. Op één punt is de game wel verbeterd. Voor de completionisten onder ons: je kunt nu gemakkelijk zien waar je collectibles bent vergeten en terugkeren naar een bepaald hoofdstuk.
Beperkte gameplay
Hoewel de game dus enorm mooi er uit ziet en op veel punten dus erg goed is, is de gameplay helaas nog steeds matig. Hoewel dat in het eerste gedeelte ook al was, had ik gehoopt dat deze game meer zou toevoegen of het beter zou uitwerken. Zo bestaat Hellblade II weer uit veel lopen, af en toe een gevecht of een puzzel. Bij het voeren van gevechten is er gekozen voor realisme. Niet al te veel poespas en krachten. Slaan, blokkeren en ontwijken hebben realistische bewegingen en vertragingen. Hierdoor kan het in het begin wat frustreren, zeker als je snellere gevechten bent gewend. Echter zit het heel goed in elkaar. Je krijgt wel een beetje hulp dankzij de kracht om soms tijdelijk de tijd te vertragen.
Naast het lopen en gevechten heb je nog de puzzels. Helaas vond ik deze in het origineel al het meest frustrerende aan het spel. Ze zijn namelijk niet alleen tamelijk makkelijk, maar ook soms net frustrerend. Die frustratie komt vooral omdat het veelal hetzelfde is. Zo heb je bijvoorbeeld puzzels waar je op een specifiek punt moet staan om een rune te kunnen zien. Of je moet focussen op een illusie. Het is jammer, want ik had eerlijk gezegd meer verwacht, zeker qua diepgaandere gameplay. Als dat punt met een mogelijk derde deel opgelost zou kunnen worden zou het een Game of the Year mogelijkheid kunnen worden voor mij.
