Life is Strange: True Colors stopt je in de schoenen van Alex Chen, een meisje dat al lange tijd in het pleegzorgsysteem zit. Het verhaal start vlak voor ze een groepshuis verlaat om bij haar lang verloren broer te gaan wonen. Dit in het pitoreske plaatsje Haven Springs in Colorado. Hier is echter meer aan de hand dan het stadje in eerste opzicht laat merken.
Voor het eerst is een Life is Strange spel niet in episodes verschenen. Met de vorige spellen kwamen de hoofdstukken namelijk elke paar maanden uit. Dit resulteerde dat wanneer je direct begon je elke keer drie tot vijf maanden moest wachten en je eigenlijk een beetje de flow van het spel kwijtraakte. Gelukkig heeft True Colors hier geen last van. Ik kon nu achter elkaar het spel doorlopen en daar profiteert een spel als dit enorm van. Je leeft veel meer mee met de mensen die in Haven Springs wonen en met de verschillende problemen waar ze mee zitten.
Zeker wanneer je alles onderzoekt en uitvogelt merk je hoeveel aandacht er is gestoken in de meeste inwoners van het stadje. Nu zeg ik meeste, want iedereen die geen belangrijke rol in het verhaal speelt hebben standaard namen als Writer’s Boyfriend, Diner Buyer etc. gekregen. Dit is om eerlijk te zijn een rare keuze geweest aangezien de meesten wel ingesproken tekst hebben, je leeft zo minder met ze mee namelijk.
De titel is waar in meerdere opzichten
Je hebt soms spellen waarvan je echt moet nadenken waar de titel nu precies op slaat. Bij Life is Strange: True Colors is de essentie van het verhaal en de gameplay enorm goed weergegeven in de titel. Zo slaat True Colors op zowel de key mechanic waarmee Alex te maken heeft, maar ook op het feit dat je de waarheid achter een zogenaamd ongeval moet ontdekken.
Alex heeft namelijk een soort superkracht. Eén waar ze zelf lang niet altijd even blij mee is, maar in True Colors erg goed van pas komt. Alex kan namelijk de ware emoties aflezen van personen. Dus al doen ze blij naar buiten toe, Alex weet het als ze van binnen boos, verdrietig of bang zijn. Deze gevoelens zijn te zien door middel van aura’s om mensen of objecten heen. Zo heeft boosheid de kleur rood en angst de kleur paars. Wanneer ze deze gevoelens leest kan ze ook leren waardoor ze ontstaan en hierop handelen. Zo zul je door het spel verschillende momenten de gemoedstoestand van iemand enorm verbeteren. Wanneer iemand een te sterke emotie heeft, zal het je echter helemaal overnemen en kun je het ook niet altijd beheersen.
Deze mechanic is ook diep verwoven in het maken van keuzes. Vergeef je iemand of blijf je diegene haten. Door het voelen van de emoties kun je achter de facade kijken. Je ziet als het ware dus iemands ‘True Colors’ (daar is de titel weer). Deze keuzes hebben vaak ook daadwerkelijk impact op het einde van het spel wat het spel dus flink herspeelbaar maakt.
Dit is ook zeker een bonus voor True Colors. Aangezien het verhaal niet erg lang is, is het teruggaan en de andere eindes ontdekken het zeker waard en zorgt ervoor dat je niet al te snel klaar bent ermee.
Emotionele Rollercoaster
Zoals ik al eerder heb genoemd, draait het in deze Life is Strange erg veel om emoties. Het verhaal begint enigszins traag, maar al enorm snel zijn de eerste momenten waar ik gewoon met tranen in mijn ogen zat. Tijdens het doorspelen heb ik denk ik wel bijna alle emoties gevoeld. Pijn, geluk, boosheid en frustratie zijn degene die het meeste voorkwamen. Boos op de complotten, geluk om de wholesome elementen, pijn door de zielige stukken en frustratie op verschillende personages. De inwoners van Haven Springs zorgen er allemaal voor doordat je zo goed mee kunt leven met hun zorgen. Van depressie en schuldgevoel tot blijheid.
Pak de Soundhound/Shazam er maar bij
Als er iets is wat emoties goed kan overbrengen is het wel muziek. True Colors heeft dan ook een enorm goede soundtrack (waarvan veel in de onderstaande playlist is te beluisteren). De vele akoestische nummers geven de ontspannende sfeer van het kleine stadje midden in de natuur goed weer, maar ook de emoties. Van de nummers tijdens verhaalmomenten tot die op verschillende nadenk momenten. Het mooiste voorbeeld vind ik het einde van het tweede hoofdstuk. Dat nummer is nog niet uitgebracht en om spoilers te beperken in de review link ik hem hier.
Verbeterpunten
Het is zeker geen perfect spel. Ik kon het op de PS5 spelen, maar het viel me op hoe slecht er gebruik gemaakt wordt van de SSD-snelheid. Laden van scenes of wanneer je naar binnen of buiten gaat duurt redelijk lang, verreweg het langste van alle PS5-spellen die ik heb gespeeld. Dat terwijl de wereld echt niet zo groot is. Daarnaast heb ik tijdens mijn playthrough wel een aantal keren een rare stotteringen ondervonden. Het leek een beetje alsof de camera het bewegen niet bij kon houden, maar mogelijk dat dit verbeterd wordt nog met patches.
De game is gespeeld op de PS5 dankzij een code van de uitgever. Hij is ook beschikbaar op Xbox One/Series S|X, PS4 en PC. Later zal die op de Switch verschijnen.
