Het is alweer negen jaar geleden sinds de oorspronkelijke Life is Strange. De game waar we kennis maakten met Max en Chloe en het raadsel van de dood van Chloe moesten ontrafelen. Nu na verschillende andere hoofdpersonen keren we terug naar Max. Die haar leven heeft opgepakt, is vertrokken uit Arcadia Bay en nu lesgeeft op de Calendon University. Helaas treft het noodlot Max nog een keer wanneer haar goede vriendin Safi wordt neergeschoten.
Op zoek naar de dader
Het spel begint zoals vele Life is Strange games erg positief. Max is samen met Safi op pad om foto’s te maken en gaan achteraf nog wat drinken. Die avond kijken ze samen met een andere vriend, Moses, naar een meteorietenregen. Safi is enthousiast om het feit dat ze binnenkort groot nieuws kan delen met haar vrienden. Alles lijkt goed, tot later op die avond Safi dood met een schotwond wordt gevonden.
De frustratie om die Max ervaart door haar machteloosheid beweegt haar om toch haar krachten weer te proberen te gebruiken. Wanneer Max na jaren haar krachten weer probeert te gebruiken met een foto blijken ze enorm anders te zijn. Je hoort opeens een andere Moses en ziet een soort schim van hem lopen. Door hem te volgen kom je een schem van een levende Safi tegen. Het blijkt dat er een tweede tijdlijn is die je nu kunt zien, horen en zelfs naartoe kunt verplaatsen.
Eenmaal gewend aan de kracht merkt Max dat het enige verschil tussen de werelden is dat Safi dood of levend is. Tijd dus om te onderzoeken wat precies heeft geresulteerd in haar dood en of dit op een manier terug te draaien is. Dit zonder een herhaling van Arcadia Bay te krijgen. De verhaallijn van de game zit weer erg goed in elkaar voor de eerste vier hoofdstukken. Het laatste hoofdstuk vond ik echter erg tegenvallen. Het had vond ik geen bevredigende conclusie en ook de gameplay/flow was erg matig.
Contrast tussen de werelden is goed
Je zult in de game veel tussen de werelden (of tijdlijnen) heen en weer gaan. Het is opvallend hoe groot het contrast is tussen de werelden. Hoewel je altijd door een indicatie kunt zien in welke wereld je zit is die eigenlijk niet nodig. Waar de “Dead World” eigenlijk altijd een beetje grauwig is, schijnt in de “Alive World” praktisch constant de zon. Daar houdt het contrast niet op. Natuurlijk zijn personages in de eerstgenoemde wereld erg somber en merk je dat in gesprekken, en via je telefoon op de in-game social media. Ook speelt de game zich af rondom Kerst en zul je in de spelwereld hier referenties naar tegenkomen. In de “Dead World” is het echter heel oppervlakkig. Je komt een verdwaalde onversierde kerstboom tegen en dat is het wel. In de wereld waar Safi leeft is alles prachtig versiert met lichtjes en slingers. Het contrast laat goed zien wat een gat het overlijden van Safi achterlaat.
Soundtrack draagt bij aan de emotie
Net als voorgaande Life is Strange spellen heeft ook Double Exposure een uitstekende soundtrack. Het zijn over het algemeen geen hele drukke nummers, maar juist nummers die erg goed de emotie van de wereld weten neer te zetten. Dat terwijl het ook rustgevend is over het algemeen door de vele akoestische nummers. Het verbaast mij keer op keer hoe goed ze de soundtrack passend kunnen maken op de games.
Nieuwe krachten zijn vet, maar slecht ingezet
Zoals ik al noemde blijken Max haar krachten enorm anders te zijn. Je bestuurt nu niet meer tijd, maar ruimte. Je kunt namelijk nu een andere tijdlijn horen en zelfs ernaar verplaatsen. Het geeft je toegang tot twee werelden die in dezelfde periode van tijd zich afspelen, maar toch totaal anders zijn. Alles doordat in één wereld Safi nog leeft en in de andere niet. Het wisselen van tijdlijn is de grootste en verreweg meestgebruikte mechanic. Zo zal in de ene dimensie een bepaalde kamer open zijn of een stukje informatie te vinden zijn die je in de andere niet kunt vinden. Denk bijvoorbeeld aan een pincode voor een telefoon of de toegang tot een kantoor waar je anders niet in komt.
Je kunt dit alleen niet altijd doen. Je moet speciale plekken vinden waar je tussen de tijdlijnen kunt switchen. Als je opeens zou verdwijnen zou dat natuurlijk voor chaos zorgen ook. De plekken zijn duidelijk aangegeven in de spelwereld door vliegende lichtgevende particles, maar ook door een geluid. Het geluid snap ik niet hoe dat ooit door QA is gekomen, de hoge piep is al van best ver te horen en op PS5 al helemaal wanneer je het geluid van de controller aan hebt staan. Het gaf me gewoon hoofdpijn en het is voor het eerst dat ik het geluid van de controller heb uitgezet. Hoewel deze kracht veel gebruikt wordt zijn er anderen die veel te weinig aandacht krijgen.
Verder heb je nog de kracht dat je in een bepaalde radius om je heen kunt zien wat er in de andere tijdlijn gebeurd. Hierbij kun je de tijdlijn ook horen. In het verhaal moet je een paar keer die optie gebruiken om anderen te bespieden, maar heel eerlijk vond ik het nogal weinig gebruik van gemaakt werd voor de nodige gameplay. Het wat een beetje mogelijk voor wat extra achtergrond van de studenten, maar verder niet.
De laatste kracht die Max gebruikt komt al helemaal weinig voor. In elk geval in mijn playthrough zijn er maar twee momenten geweest waarbij ze de kracht gebruikt om objecten te wisselen tussen tijdlijnen. Zoals een afgemaakte telescoop met de onderdelen die nog uit elkaar lagen. Het wordt wel echt te weinig gebruikt en dat is zonde.
