Immortals Fenyx Rising was één van de spellen waar ik vorig jaar het meeste plezier aan heb gehad. Zo veel dat ik alle trophies heb behaald (normaal boeien die mij echt niet) en ook zeer uitkeek naar de DLC. De DLC viel echter een beetje tegen. Het was niet heel slecht maar het mistte ook een bepaalde nieuwigheid.
A New God
A New God was de eerste uitbreiding en ook meteen de enige nog waarin je met Fenyx speelt. Om echt als God te mogen toetreden zal Fenyx nog een aantal uitdagingen van de andere goden moeten volbrengen. Tijd om dus weer een aantal vaults in te gaan.
Het probleem is, dat deze weer echt meer van hetzelfde zijn. Soms zijn ze iets lastiger dan wat in het hoofdspel voorbij kwam, maar niets unieks. Je combineert meer van je krachten waardoor je uniekere puzzels krijgt, maar het is heel veel van hetzelfde. Je kunt bijna niet verkennen en dat is zonde. Het is ook redelijk jammer dat ik een aantal game breaking bugs heb ondervonden waardoor ik oudere saves een aantal keren moest laden.
Myths of the Eastern Realm
De tweede uitbreiding pakte het iets (nadruk op iets) anders aan. Je speelde hierin als de held Ku. Na een korte introductie speelt Ku alle krachten vrij waar je zoveel moeite in moest steken in het hoofdspel en kun je praktisch verdergaan waar je bent gebleven. Met nieuwe Goden en een nieuw (kort) verhaal verken je een klein gedeelte van een andere mythe, maar het concept is nog steeds gelijk.
Een grote duisternis slokt alles op en het is aan een sterveling om de zooi van de Goden op te ruimen. Het is praktisch een kortere versie van het hoofdverhaal in een andere setting. Met enkele nieuwe puzzelelementen is het wel weer wat frisser dan de eerste DLC, maar het zakt ook net zo snel weer in de herhaling. Dus ook hier is het vooral meer van hetzelfde en vooral leuk als je de gameplay nog niet echt beu bent en een niet te boeiend verhaal verwacht.
The Lost Gods
Tot slot dan de allerlaatste DLC die vorige maand verscheen. In The Lost Gods keer je weer terug naar de Griekse mythologie, maar niet als Fenyx. Fenyx als nieuwe God of Unity mag van Zeus zich niet meer bemoeien op de Aarde en dat zit haar dwars. Een aantal Goden hebben namelijk Olympus verlaten vanwege ruzie met Zeus en die wilt ze terugbrengen. Daarom roepen Fenyx en Athena de hulp in van Ash, een nieuwe held.
De gameplay is echter zowel meer van hetzelfde als compleet anders. De manier van de verhaalvertelling en de sfeer is bijvoorbeeld exact hetzelfde als de rest van het spel, maar de gameplay is totaal op de schop gegaan.
Er is nu namelijk een top-down perspectief, maar na een aantal uur met de DLC kan ik er nog steeds niet aan wennen. Het voelt raar aan en je raakt het overzicht kwijt. Je kun een stuk minder ook genieten van de hele wereld iets wat Immortals zo leuk maakte. Daarnaast moet je nu opeens voorwerpen hebben om te kunnen opslaan op specifieke plekken. Het kan aan mij liggen, maar na de enorme vrijheden in het hoofdspel en de eerste twee DLC’s voelt het juist enorm beperkend. In eerste instantie leek de derde DLC mij het boeiendste, maar achteraf had ik eigenlijk meer van hetzelfde gezien.
