Toen in 2020 Ghostrunner verscheen was ik snel enthousiast voor de interessante game met unieke gameplay. De gameplay was een high-paced en uitdagend. Daarom nam ik ook graag een review voor het vervolg op mij. Helaas is deze game voor mij op de PS5 in elk geval een stuk minder bevallen.
In dit tweede deel volg je ook weer de Ghostrunner Jack. Deze Ghostrunner volgde je in de vorige game ook al en bevindt zich praktisch direct na het einde van de vorige game in de wereld. Nu heb je het doel om Dharma Tower, een van de laatste overblijfselen van de mensen te herbouwen. Echter, natuurlijk krijg je niet zomaar de kans hiervoor. Verschillende cybernetische vijanden doen er alles aan om je te stoppen. Het verhaal heeft een interessante richting die door middel van verschillende vertelmethodes aan de speler uitgelegd. Waaronder dus voorwerpen die je kunt verzamelen. Echter, valt het tegen hoe de pacing van dit verhaal is. Het is traag en veel details zul je snel kunnen missen.
Nu is dat jammer, maar niet het grootste probleem van Ghostrunner II. De gameplay is namelijk verreweg het belangrijkste element hier. Net als in de vorige game moet je constant in beweging blijven, aangezien een enkele hit op jou al resulteert in doodgaan. De besturing is simpel. Je hebt geen hele lading aan vaardigheden en wapens, maar het beheersen van je zwaard en de paar die je hebt, is alsnog een flinke uitdaging. Een game die focust op beperkte mechanics is altijd een gok. Of ze werken en dan wordt de gameplay goed aangepakt of het is een totale flop en je game werkt niet. Gelukkig heeft Ghostrunner II wel de ingrediënten van een goede game. Helaas zorgt een haperige performance en dat het een stuk langzamer aanvoelt dat het niet de kracht heeft van de eerste game.
Wat betreft de levels zelf, waren ze ook wisselend in kwaliteit. De eerdere missies voelen vrij repetitief aan, de omgevingen waren daar redelijk eentonig van. Op dat punt moest je dus even doorbijten, aangezien je ook nog geen vaardigheden had om een beetje te experimenteren. Deze sequel heeft gelukkig later in het spel wel wat meer variatie tussen type levels waaronder levels waarin je met een motor moet rijden en dat geeft wat leuke variatie aan het spel. Zo zijn er ook levels die een meer open level design hebben. Dit in combinatie met verschillende bossfights zorgt er voor dat de game niet een complete sleur wordt. Al had er zeker meer van de alternatieve levels in gemogen.
Nadat je door het verhaal heen bent krijg je ook nog toegang tot een extra modus Roguerunner.EXE. Hierin zul je door een reeks levels moeten doorkruisen die afwijken van het verhaal. De levels focussen op parkour of vechten en hebben geregeld meerdere mogelijke paden. Echter, wanneer je doodgaat moet je opnieuw beginnen. Net zoals in een rogue-like game het geval is. Een mooie beloning om te bereiken na het spel voor extra uitdaging.
Het grootste nadeel is de performance die zorgt voor enorm lage framerates op verschillende momenten. Normaal vind ik het missen van frames geen hele grote ramp. Het probleem is dus alleen de opzet van dit spel. Doordat je vijanden je dus in één keer kunnen raken en je vaak in een fractie van een seconde moet reageren. Ook in het rondrennen is dit een probleem. Sommige plekken vragen namelijk om een nauwkeurige input om te zorgen dat je precies goed springt. Omdat je anders over je doel springt of net verkeerd waardoor je niet tegen een muur aan rent.
