Sinds ik Assassin’s Creed veel ben gaan spelen hoopte ik al op een game in Japan. Nu is de game er eindelijk na meerdere keren uitgesteld te zijn geweest. Met redelijk wat controverse over gebruikte vlaggen, een zwarte samoerai en andere dingen was de vraag vooral of Ubisoft wel een goed product zou kunnen neerzetten. Gelukkig is dat zeker het geval. Het kwam voor mij in elk geval erg dicht bij hoe ik Ghost of Tsushima heb ervaren. Waarom ik zo genoten heb, zal ik in deze review uitleggen.
Een pad uit belofte en wraak
Shadows begint erg goed door middel van een sterke introductie van zowel Yasuke en Naoe, ieder in hun eigen levens. Zo kom je er achter hoe Yasuke in aanraking komt met Oda Nobunaga en zie je hoe Naoe alles wat haar lief is kwijtgeraakt door Oda Nobunaga en een mysterieuze groep achter maskers. Deze laatste groep steelt een geheimzinnige doos van haar, welke verborgen was in een Assassin grot. Deze doos had ze beloofd veilig te houden, dus nadat je hersteld bent in een tempel ga je op pad om je wraak uit te oefenen op de gemaskerden en het vinden van de doos.
Al snel blijkt het dat de geheimzinnige groep bestaat uit extreem machtige Japanse figuren die als doel hebben de balans van de macht te veranderen. De zogenaamde Shinbakufu is het grootste gedeelte van de game je hoofddoel, maar ook de Templars en Assassins maken hun opwachting. Dat is ook niet heel gek, aangezien de game zich een aantal decennium afspeelt na de periode van Ezio. Het spel heeft dus alles, maar je moet in elk geval niet echt mythische dingen verwachten. Waar je in Valhalla een hele verhaallijn als Loki hebt, is zoiets in dit spel niet aan de orde.
Hoe dan ook brengt de verhaallijn je langs een lading diverse personages. Sommigen word je door misleidt, anderen blijken waardevolle bondgenoten. Of het nu een nobelman is, een shinobi of een monnik. Sommigen hebben hun eigen beweegredenen om je te volgen of helpen zoals bijvoorbeeld Yasuke. Anderen geloven juist in jouw doel om de schaduw over Japan te stoppen.
Een flink contrast tussen Yasuke en Naoe
Als je de trailers hebt gevolgd komt dit niet als een verrassing, de twee personages waarmee je speelt verschillen enorm van elkaar qua speelstijl. Het is eigenlijk een beeld voor hoe bijna alles in deze game zo enorm in contrast van elkaar staat. Van de enorme kastelen en forten tot de rustige plattelanden. Van de volle natuur tot de rijstvelden. Toch ben ik onder de indruk van hoe beide personages volledig hun eigen recht hebben om te bestaan. Aangezien de game nog steeds een Assassin’s Creed is, heb ik vooral met Naoe gespeeld, maar ook zeker met Yasuke gespeeld buiten de verplichte missies om. Niet dat dit er veel zijn, maar toch zul je af en toe met Yasuke moeten spelen.
Naoe brengt mijn favoriete assassin gameplay in de franchise
Begrijp me niet verkeerd. Ik vond de gameplay van Origins, Odyssey en Valhalla erg goed, maar stuk voor stuk had ik niet het gevoel een Assassin’s Creed te spelen. Veel brute en harde slagen en weinig gesluip, dat is hier wel anders. De game weet erg goed één van de bekendste zinnen, “We work in the dark to serve the light.”, in het spel te belichamen. Nu komt deze zin ook regelmatig terug in het spel, maar voor het eerst dat ik het echt merk in een game.
Naoe is oorspronkelijk zelf geen assassin, maar een shinobi en dat is verdacht veel lijkend er op. Zelfs de outfits geven assassin vibes af. Wanneer je kijkt naar gameplay zie je ook waarom. Naoe is namelijk in een echt gevecht niet heel bijzonder goed. Je doet niet enorm veel schade bij vijanden en zij wel bij jou. Je hebt een licht armour en kunt dit niet upgraden voor echt meer voordeel. Sowieso scalen de vijanden met je mee naarmate je levels omhoog gaat.
Nu vermeed ik sowieso gevechten zo veel mogelijk. Het rondsluipen was namelijk het leukste wat er te doen was in het spel. Van het gooien van een Kunai, die je vervolgens weer kon oprapen uit de geraakte vijanden, tot het moorden door Shoji deuren heen. Door het kunnen kruipen en gebukt lopen twee verschillende effect te geven waren er redenen om hier slim over na te denken. Het gedeelte waar ik het meest van onder de indruk was is het gebruik van schaduwen. In de avonden kon je bijvoorbeeld lichtbronnen uitzetten om zo duisternis te creëren. Hierdoor werd je nog minder snel gezien en kon je nog beter jezelf verhullen.
Yasuke knalt overal doorheen
Yasuke valt natuurlijk op alle manieren enorm op en kan nooit een assassin zijn. Hij is lang, breed en natuurlijk valt zijn huidskleur enorm op. Hij is gebouwd als een samoerai en zo zul je er ook mee spelen. Als Yasuke beweeg je je erg traag door het spel heen, door het zware pantser ren je niet snel, hiervoor krijg je wel een sterke verdediging én aanvallen voor terug. Het verslaan van vijanden in gevechten gaat vele malen gemakkelijker, aangezien je veel meer schade toedient en minder zelf krijgt. Ook kun je door gebarricadeerde deuren heen beuken. Doordat Yasuke ook niet licht hoeft te reizen krijg je bovendien meer keuze uit wapens. Dus zeker als je de speelstijl van Eivor en Kassandra/Alexios leuk vond, heb je met Yasuke een goede keuze te pakken.
Je levert hier wel wat meer voor in dan alleen traag bewegen. Zo kun je dus bijna niet sluipen of onopgemerkt blijven, ook zul je slecht kunnen klimmen en alleen over bepaalde lage obstakels kunnen klimmen of trappen/ladders. Van hoge plekken afspringen is mogelijk, maar het zal geen sierlijke Leap of Faith zijn. Ook is het niet sierlijk neerstorten. Je valt gewoon als een baksteen naar beneden. Wanneer je dan in stro terechtkomt, is de hoop stro meteen uit elkaar gespat en stuiter je er ook uit.
Pas veel aan met outfits en skill trees
Je kunt je speelstijl natuurlijk wat aanpassen door je outfits. Zo hebben bepaalde wapens verschillende bonussen zoals het vergiftigen van vijanden of het meer schade toebrengen aan armour. Ook outfits kunnen je helpen met verschillende bonussen zoals het minder snel opvallen of, zeker voor Naoe mijn favoriet: een krachtigere hidden blade.
Daarnaast kun je met het spel verschillende skills vrijspelen. Niet alleen om te gebruiken met adrenaline in gevechten zoals in vorige games ook al kon, maar ook andere nuttige dingen zoals extra tools voor Naoe of de mogelijkheid om verschillende pijlen te gebruiken voor Yasuke. Deze skills kun je regelmatig kopen doordat het spel je op een goed tempo skillpoints geeft. Het gaat echter niet alleen om skillpoints. Je moet namelijk om betere skills vrij te spelen, ook je knowledge rank verhogen. Dit kan door middel van verschillende activiteiten in de wereld waar ik later op terugkom. Op deze manier hebben ook de overige activiteiten in de wereld meer nut om te voltooien.
Quality of life verbeteringen
Wat ik zelf erg fijn vind in Shadows is dat de bewegingen van je personages veel fijner aanvoelen. Vooral het parkour van Naoe is een flinke stap omhoog. Wat ik ook erg fijn vind, is hoe het vinden van rations werkt in dit spel. Niet meer zoeken naar de juiste bosjes bessen om maar wat te healen. Wanneer je een doos met rations vindt, vult die in één keer alles. Eén onderdeel wat waarschijnlijk is aangepast onder quality of life, vind ik echter wel een beetje apart. Het spel healed je namelijk automatisch wanneer je niet in gevaarlijke situaties zit. Hierdoor heeft fall damage eigenlijk praktisch geen nut meer. In Odyssey had je een speciale skill, hier spring ik van praktisch alles af zonder dood te gaan.
Een bijzondere en levendige wereld
Ik blijf Japan één van de gaafste landen vinden die ik in het echt heb bezocht, maar ook in media. Of het nu films, series of games is. Japan is een land vol contrast met een enorm boeiende geschiedenis en cultuur. Hoewel me dit misschien een beetje een roze bril geeft, moet ik zeggen dat het landschap erg goed in elkaar gezet is. Niet perfect, maar wel goed. Ik doel hier bovendien niet op wat voor huizen, vloeren en vlaggen er zijn gebruikt, ik ben geen historicus om hier over te vallen. Nee, ik heb het over hoe bijvoorbeeld ieder seizoen een andere sfeer heeft en ook soms andere speelstijlen. Van de prachtige uitzichten met de Sakura trees in de lente tot de dikke pakken sneeuw in de herfst en winter. Deze sneeuw is door Naoe goed te gebruiken bijvoorbeeld.
Ook heb ik het idee dat ik meer personages onderweg tegenkom vergeleken met vorige games zoals Valhalla en hierdoor voelt de wereld levendig aan. Wat ik wel jammer vind hier is dat mijn paard nog steeds zeer middelmatig is en dat het spel zo veel bergen heeft dat het soms een flink gedoe is om van A naar B te gaan. Dit aangezien Yasuke en Naoe zeker niet overal omhoog kunnen klimmen.
Hoewel ze zeker niet alles even netjes zullen hebben opgepakt heeft Ubisoft wel redelijk wat moeite gedaan in cultuur respecteren. Zo zul je bij tempels binnen je schoenen uitdoen, zullen de meest heilige objecten en kamers afgesloten zijn en krijg je de eerste keer bij een Tori Gate een melding met de vraag ze niet te beklimmen om de heiligheid te beschermen. Dit kun je eventueel negeren, maar dat is aan de speler.
Genoeg te beleven
Natuurlijk kun je door het verhaal heet rushen, maar het ontdekken van de wereld is ook erg leuk om te doen. Van het ontdekken van tempels en shrines tot het mediteren met Kuji-Kiri er is enorm veel te beleven. Sommige objectives geven je knowledge points zoals voorgaande genoemde activiteiten. Anderen, zoals het volledig verslaan van kastelen en forten geven je armour en skill points.
Ook zijn er verschillende personages die je hulp nodig hebben. Sommige van deze quest lines zullen zorgen voor meer bondgenoten die je kunnen helpen of speciale outfits/wapens aan je geven. Waar je objective board begint met alleen de Shinbakufu wordt dit al snel veel uitgebreid met andere groeperingen zoals corrupte Daikan.
Het spel laat je in principe zelf zoeken naar je objectives door middel van wat hints. Je kunt guided gameplay aanzetten, maar op deze manier verkennen is erg goed gedaan. Je kunt wel hulp gebruiken door het inzetten van scouts. Door een gebied te selecteren kun je proberen objectives te vinden. Je hebt echter maar een beperkt aantal scouts.
Wanneer je nog wat meer diepgang wilt, heeft het spel ook wat Animus glitches die je wanneer je ze repareert meer achtergrond verhaal hoort over bepaalde gebeurtenissen. Zoals bijvoorbeeld over wat personages uit Yasuke’s verleden.
Bouwen van je hideout
Een groot onderdeel van de gameplay is het bouwen van je hideout. Ik heb tijdens mijn speeltijd het eigenlijk erg simpel gehouden. Ik heb de gebouwen gebouwd die mij extra bonussen gaven. Zoals extra scouts of het meer kunnen verbeteren van wapens en outfits. Het spel laat je er echt een heel gebied van maken met flora, fauna en meer. Het is het zeker waard om hier eens naar te kijken om je eigen plek van rust te maken.
Qua performance één van de betere Ubisoft spellen
Nu dan een stukje wat natuurlijk platform afhankelijk is. Ik heb de game gespeeld op een standaard PS5 en vond dat de game hier erg goed op speelde. Qua framerate voelde die praktisch constant stabiel aan en ook grafisch zag de gem er goed uit. Qua npc’s zag ik geen gekke dingen. Geen vliegende personages of bezemstelen die op zichzelf stonden te vegen of wat ik ook bij vorige spellen heb gezien. Het was verreweg de soepelste game van Assassin’s Creed sinds een lange tijd geleden.
Toch is het niet perfect. Ik ben twee keer vast komen te zitten in assets, waarbij ik één keer de game opnieuw moest laden en heb ik enkele crashes gehad. Ook heb ik op een paar momenten last gehad van pop-in. Dit was wel vooral met background assets die niet erg boeiend waren sowieso, maar toch goed om te melden.
