In 2009 verscheen de grootste film die ooit gemaakt was. Avatar van James Cameron werd de film die je gezien moest hebben. De prachtige wereld van Pandora was geweldig opgezet en de nieuwste en mooiste 3D-technieken werden gebruikt. In 2016 werden er vier vervolgen aangekondigd en nu is het dan eindelijk zo ver. Het tweede deel in de Avatar-franchise is verschenen. Maar weet Cameron de magie te evenaren of is het te laat voor de Na’vi.
Lijkt flink op het vorige deel
De verhaallijn lijkt in aardig wat punten op het vorige deel. Zo komen ze bij een nieuwe groep Na’vi waar ze als buitenstaanders worden gezien en alle gebruiken moeten leren, jaagt het leger weer op Jake en zijn de niet wetenschappelijke Sky People (aardlingen) universeel verschrikkelijke personen. Nu denk je misschien, hoe komen de mensen weer terug? Die waren toch verjaagd op het einde van het eerste deel? Ja dat klopt, echter tussen de twee films is ook in de tijdlijn van de wereld zo’n 15 jaar verstreken. Genoeg tijd dus om te hergroeperen en terug te komen.
En de reden is nu net wat dringender. De Aarde is namelijk zo goed als kapot (natuurlijk is dit het geval) en de nieuw gelande mensen proberen Pandora te “temmen” om het te gebruiken als een nieuwe aarde en daar willen ze alles voor doen. Eén planeet verzieken was natuurlijk nog niet genoeg voor de mensheid. Speciaal hiervoor halen ze wat oude vijanden terug door herinneringen te implementeren in nieuwe Avatars. Waaronder dus hoofdbaddie Qualdritch die om een reden toch maar terug moest komen na zijn dood in het origineel.
Het sterke van deze film ligt vooral in hoe de kinderen van Jake zich profileren in de wereld en ze ook allemaal uniek zijn. Neteyam die als oudste iedereen probeert te beschermen. Lo’ak die zijn plek probeert te vinden en Kiri die toch wel worstelt met het feit dat ze haar ouders niet kent. Tot slot heb je dan nog Tuk, de jongste van het gezelschap, maar die is vooral de onschuld zelve en geeft wat lichtere momenten aan de film. De kinderen vinden het maar lastig om zich aan te passen aan de water tribe, de Metkayina, waar ze onderdak kregen in hun vlucht voor Qualdritch, maar stukje bij beetje zie je ze opgroeien met nieuwe gewoonten en worden ze een echt onderdeel van de Metkayina.
Door de groei van en de focus op de kinderen van Jake en Neytiri wordt een opbouw gegeven voor de komende drie films, maar toch mist het veel. Als ik een drie uur durende film kijk wil ik ook een goed verhaal hebben binnen die film. En hier is dat dus vooral opbouwen naar een toekomst. Er zijn te veel losse eindjes die je graag beantwoord ziet worden. Een film als Infinity War deed dit bijvoorbeeld beter. Ook daar was een deel niet afgerond, maar je voelde wel voldoening uit het einde.
Pandora is prachtiger dan ooit
Wij konden de film in Dolby 3D Cinema zien en qua visuele elementen viel er dan ook niets op aan te merken. Vanaf het begin van de film in het bekende bos van de eerste film tot iedere scène erna alles was tot in de puntjes uitgewerkt. Er is een enorme tijd gestoken in het maken van de vele kleurrijke wezens die in de oceaan leven op Pandora. En dan is dat niet alleen voor de belangrijke wezens zoals het andere ras van de Na’vi of de berijdbare vissen. Zelfs als iets maar even kort voorbij kwam, zag het er als een unieke soort uit.
Je ziet de wereld ook in deze film uit een ander oogpunt wat de natuur van Pandora beter uitlicht. Waar in het origineel Jake Sulley op een missie was vanaf het leger, en wel wat van de wereld zag om zijn plek binnen de Na’vi te versterken, zie je de wereld nu vooral vanaf de kinderen van Jake. De nieuwsgierigheid en natuurlijke inmenging van de kinderen met de natuur geeft net dat beetje extra waardoor de natuur een sterkere plek krijgt in de wereld van Avatar.
Te lang
Met een runtime van 192 minuten vraag je al snel af of er niet nog wat extra gesneden had kunnen worden in de uiteindelijke montage. In dit geval is dit dan ook zeker het geval, de verhaallijn is namelijk erg dun gespreid in The Way of Water. Het begin en het einde zijn prima, zoals ik al zei, is het verhaal sowieso geen topper, maar je hebt in elk geval het idee dat het verhaal verder loopt. Op een gegeven moment in het midden van de film is er een heel stuk wat prachtige onderwater scènes heeft en mooie shots van Lo’ak met een Tukan (de walvissen van Pandora). Het nadeel? Dat van het half uur dat de film hier op focust er zo’n 10 minuten echt helpen voor de opbouw van de wereld en personages. De overige 20 minuten is gewoon mooi, maar voegt weinig toe.
