Stranger of Paradise werd afgelopen E3 na flink wat geruchten aangekondigd. De aankondiging ging echter niet zoals gewild en de publieke opinie was dan ook flink negatief. Na twee demo’s was dat echter niet verandert, maar na het volledige spel gespeeld te hebben moet ik zeggen dat hoewel niet perfect de game zeker interessante aspecten heeft.
Chaos!
Wanneer je ook maar iets van het spel hebt meegekregen dan is het waarschijnlijk het woord “chaos”. Het hoofdpersonage Jack roept namelijk erg vaak dat woord want het is zijn doel om Chaos af te maken. Dit met een flink slechte voice-acting en cringy oneliners zorgde voor de slechte reputatie van het spel al voor de volledige release. Helaas heeft het volledige spel weinig tot geen extra diepgang aan Jack of je teamleden gegeven. Het is ondertussen jaren geleden dat ik een spel heb gespeeld met personages met zo weinig persoonlijkheid als Stranger of Paradise (en ik heb Balan Wonderworld gespeeld). Het blijkt wel dat dit een bewuste designkeuze is, maar effectief zorgt dit meer voor irritatie dan plezier. Af en toe zorgde het gebrek aan diepgang en kwaliteit van het acteerwerk voor grappige situaties, maar de vibe van het hele spel zorgde er wel voor dat humor net niet helemaal past. Je merkt wel dat in de conclusie het verhaal wat beter wordt, maar dan moet je wel eerst zo’n 15 uur door ploeteren. Het verhaal is dus slecht, maar niet zo slecht als je zou verwachten na trailers en de demo.
Het helpt dan ook niet dat het een erg lineair spel is met redelijk basic level design waardoor exploratie niet echt een ding is. Bovendien voelt door het de losse stages ook minder aan als één wereld. Dat terwijl Final Fantasy spellen altijd één geheel zijn normaal gesproken. Als dit meer open wereld werd met stages die connected waren met elkaar zou het spel veel minder als losse hapjes voelen immersiever worden. Zelfs met het oppervlakkige verhaal was de ervaring hier waarschijnlijk flink door verbeterd. Dit geldt al helemaal als je bedenkt dat bij ieder save punt alle vijanden weer respawnen. Het heen-en-weer rennen in de wereld om je nieuwe skills te testen zou dus echt geweldig zijn.
Chaotische, maar goede gevechten
Het punt waar het spel flink goed in is, zijn de gevechten. Zoals eigenlijk al sinds de geruchten werd gezegd is het spel de Final Fantasy variatie op Dark Souls. En dit weten ze goed tot zijn recht te brengen in combinatie met de diepgang van Final Fantasy. Want als er iets is wat Final Fantasy kan is het gebruiken van jobs of classes. Elke job heeft zijn eigen skill tree die je kunt vrijspelen waarna je op een gegeven moment betere jobs kunt vrijspelen welke weer nieuwe manieren van combat vrijspelen. Dit in combinatie met de soulslike mechanics zorgen voor een unieke combinatie die alleen Final Fantasy kan brengen.
Daarom is het zo jammer dat de teamgenoten die je hebt beperkt worden in wat ze kunnen leren. Ik snap aan de ene kant dat te veel keuze ook niet altijd goed is, maar juist met dit soort games is het geweldig om uitgebreid te klooien met de mogelijkheden en iedere build te proberen. Zeker door verschillende te combineren zou je enorm veel diversiteit kunnen krijgen in tactieken. Nu moet je sowieso niet te veel verwachten van je teamgenoten, want ze voelen vaak nog nuttelozer aan dan een kamerplant. Iets wat wel vaker het geval is met NPC-teamgenoten.
En jij krijgt armour en jij krijgt armour en jij
Waar Stranger of Paradise in verschilt van normale Soulslike spellen is het uitdelen van loot. Constant krijg je nieuwe items en outfit onderdelen om je personage sterker te maken. Dit zorgt aan de ene kant voor voldoende afwisseling om te kijken wat voor jou werkt. Aan de andere kant wordt je helemaal gek als je je 100ste outfitstuk in een uur vindt om vervolgens je outfit weer aan te moeten passen en oude spullen te moeten disassemblen voor resources.
