Uit het bijzondere brein van Yoko Taro komt dit maal een kaartspel. Deze unieke game brengt elementen van RPG’s, Heartstone en D&D samen naar één spel. Het is relatief kort spel, maar dat zegt niet altijd alles. Zeker bij een spel van €29,99. Is Voice of Cards de moeite waard? Je leest het hier.
De mix van spellen
Op het eerste oogpunt lijkt Voice of Cards enorm op een standaard RPG die wordt verteld aan de hand van kaarten, maar als je begint met spelen zie je dat je eigenlijk te maken hebt met een complete chaos aan spellen. Iets wat op het eerste oogpunt nogal verwarrend kan overkomen. Al snel merk je dat het erg goed op elkaar aansluit. De narrator is als het ware een game master en ook verschillende dobbelstenen maken hun opwachting om zowel in als buiten gevechten gebruikt te worden.
Het Heartstone element bestaat dan weer uit het gebruik van kaarten en kristallen. In de gevechten ontvang je namelijk elke beurt een kristal die nodig is voor bepaalde skills. Deze skills blijven constant beschikbaar zo lang je genoeg kristallen hebt. Hoeveel ze kosten staat ook netjes op de kaart zelf. Wanneer je personage aan de beurt is, ontvangt die dus één kristal dus je kunt elke beurt sowieso een aanval doen waar geen of maar één kristal voor nodig is.
Het klassieke RPG-aspect zit vooral in de wereldopbouw, het uitgebreide verhaal en het feit dat je personages kunt aanpassen. Van de muziek tot de omgevingen alles wat een standaard RPG bevat zit in de wereld. Diverse locaties, een lading side quests en voorwerpen om te verzamelen. Daarnaast beslaat het verhaal niet alleen het hoofdverhaal, maar ook verschillende personages en vijanden. Zo heb je namelijk een kaart collectie van alles wat je tegenkomt. Personages en vijanden hebben ook wat backstory die je kunt uitbreiden. Voor monsters houdt dat voornamelijk in ze vaker te verslaan, voor mensen houdt het in dat je soms wat voor ze moet doen en soms gewoon met ze moet praten.
Hoewel ik verderop nog uitgebreider inga op het samenstellen van je team en gevechten kan ik het natuurlijk niet over game-elementen hebben zonder de aanpassingsopties te noemen. Hoewel je met twee man begint, zul je al snel je team uitbreiden en uiteindelijk eindig je dan ook met vijf man. Hiervan kunnen er drie actief zijn in gevechten. Elk personage heeft eigen skills en armor/wapens.
De unieke gevechten
Ook bij de gevechten (die je vaak gaat hebben) zie je dus een mix van elementen. Zo bestaat je actieve team uit drie personages die elk hun eigen statistieken hebben. Gelukkig zijn het aantal statistieken beperkt tot vier kernwaarden. Zo kun je alleen invloed hebben op HP, Speed, Attack en Defence. Wat ze precies doen spreekt voor zich in een turn-based battle systeem dus daar ga ik niet dieper op in met deze review.
Deze statistieken gaan naar mate je level omhoog gaat natuurlijk omhoog, maar worden ook beïnvloed door welk wapen en welke outfit je draagt en welke ring. Sommige outfits geven bijvoorbeeld een flinke bonus aan defence, maar maken je daardoor wel een stuk slomer. Wat voor speelstijl je ook hebt voor iedereen is er wel een outfit.
Dan de gevechten zelf. In de meeste gevechten(paar uitzonderingen) speel je met drie tegen maximaal drie tegenstanders. Het snelste personage begint natuurlijk en geen enkel gevecht heb ik gehad dat de tegenstander mocht beginnen. Je begint met één gemstone die je kunt gebruiken, of je kiest één van de opties zonder gebruik hiervan. Dan is er één beurt voorbij en mag de volgende. Weer krijg je een gemstone en kun je de keuze maken wat je wilt doen. Spaar je liever door voor een extra krachtige aanval of is het tijd om de aanval in te zetten? Een stukje Heartstone dus.
Sommige aanvallen hebben nog wat extra’s die kunnen bijvoorbeeld meer schade aanrichten of een status modificatie zoals freeze of attack down geven. Hiervoor moet je dan vaak een dobbelsteen gooien wat afhankelijk van de aanval een D10 of een D6 dobbelsteen is. Er is dus flink wat geluk nodig in het spel voor een perfecte run.
Het klinkt nogal overweldigend, maar de gamemaster leidt je goed door de eerste gevechten heen en je kunt praktisch niet doodgaan in het begin als je slim speelt. Als je gewend bent aan de stijl is het bovendien zo een unieke ervaring waarvan je merkt dat Yoko Taro eraan bezig is geweest.
Wel nog wat Quality of Life verbeteringen
Voice of Cards doet dus veel goed, maar toch zijn er ook minpunten. Zo zijn de menu’s wat onoverzichtelijk en moet je zelfs voor bepaalde aanpassingen naar het hoofdmenu terug. Zo moet je als je je dobbelstenen wilt aanpassen eerst naar dit menu terug. Verder moet je voor bijvoorbeeld een bepaalde trophy op Playstation een skill vrijspelen via een dokter. Deze dokter kom je, maar heel af en toe tegen en dan is de kans dat je de skill vrijspeelt enorm klein. Ik ben gok ik een uur hiermee bezig geweest.
Tot slot zijn er nog de monstergevechten. Deze komen zo enorm vaak voor dat je redelijk snel overpowered bent. Mijn hele playthrough is buiten de bossfight maar één teamgenoot K.O. gegaan. Je kunt dus wel vluchten voor gevechten, maar je komt ze net iets te vaak tegen. In New Game+ krijg je dan eindelijk iets om zwakke monsters te omzeilen, maar dan nog krijg je elke keer een melding. Die melding zegt dan ook alleen maar dat je een monster tegenkwam die voor je wegrende. Uiteindelijk wordt die melding dan ook gewoon irritant
