In 2023 verscheen het langverwachte derde spel van Marvel’s Spider-Man. Na Spider-Man en Miles Morales, de games die respectievelijk Peter Parker en Miles Morales introduceerden, was het tijd om de Spider-Men samen te laten komen. In dit spel speel je zowel als Peter als met Miles om New York weer te redden van allerlei gevaar. Op de PS5 beviel de game me erg goed al waren er wat kleine punten. Helaas is de ervaring op pc heel wat minder.
Een groter New York, maar nog steeds erg hetzelfde
New York is in Spider-Man 2 flink uitgebreid. Met de toevoeging van Brooklyn en Queens is de spelwereld bijna twee keer zo groot geworden. Dit zorgt niet alleen voor meer ruimte, maar ook voor meer variatie in activiteiten. Zo zijn er unieke missies voor zowel Miles als Peter, naast verschillende open wereld-activiteiten die je geleidelijk vrijspeelt. Wat leuk is, is dat de personages buiten het overkoepelende verhaal ook hun eigen kanten hebben. Miles heeft verschillende missies die zich richten op verhalen rondom zijn school en Hailey, terwijl Peter zich meer bezighoudt met wetenschappelijke projecten voor zijn nieuwe baan. Ik had hier alleen graag meer diepgang in gezien doordat de game niet langer is dan zijn voorganger, maar wel op twee personen focust, is het soms net wat te waterig.
Naast dit soort elementen zijn er natuurlijk de bekende misdaden, verzamelobjecten en andere kleine uitdagingen. Hoewel de hoeveelheid content vergelijkbaar is met de vorige Spider-Man, voelt alles frisser aan dankzij de grotere wereld en de mogelijkheid om met twee personages te spelen. Iets wat zeker nodig was na twee keer dezelfde wereld.
De uitbreiding van New York betekent ook meer ruimte om te verkennen. Wanneer de game het toelaat qua performance, hier kom ik later op terug, is slingeren nog steeds erg leuk om te doen. Slingeren voelt nog steeds heerlijk vloeiend, maar door de grotere wereld en de aanvankelijk wat lagere snelheid is er al snel een efficiëntere optie: de web wings. Deze nieuwe mechanic laat je soepel door de stad zweven, en dankzij windtunnels kun je razendsnel van de ene kant van de kaart naar de andere vliegen. Dit komt goed van pas, vooral in de beginfase wanneer fast travel nog niet overal beschikbaar is.
De nieuwe stadsdelen voegen bovendien extra sfeer toe. Brooklyn en Queens hebben een andere uitstraling dan het drukke Manhattan, met minder hoogbouw en een meer ontspannen, bijna dorpse sfeer. Dit is vooral merkbaar in Peters nieuwe buurt, waar kleine vrijstaande huizen het straatbeeld bepalen in plaats van de imposante wolkenkrabbers van downtown New York.
Verhaallijnen voelen wat oppervlakkiger
Een minpunt van Spider-Man 2 vond ik dus de verhaallijnen. Hoewel het hoofdverhaal zeker sterke momenten heeft – met Venom, de terugkeer van Harry en Kraven – voelt het op sommige punten oppervlakkiger aan. Vooral Kravens motivatie wordt in het hoofdverhaal niet goed uitgewerkt en pas in optionele missies wordt duidelijk waarom hij doet wat hij doet. Dit geldt eigenlijk voor meerdere personages. Omdat de game ongeveer even lang is als zijn voorganger, maar je nu twee personages volgt, wordt de aandacht verdeeld. Zowel Peter als Miles worstelen met hun eigen uitdagingen – Peter met zijn werk en MJ, Miles met studeren en Hailey – maar deze thema’s krijgen onvoldoende diepgang. Een paar extra uren aan missies hadden bepaalde verhaalelementen beter kunnen uitwerken.
Een ander punt van kritiek is dat de climax opnieuw hetzelfde patroon volgt: chaos breekt uit en de straten van New York worden overspoeld met sterke vijanden die op elke hoek op je wachten. Of het nu Sable is of een nieuwe vijand, deze herhaling voelt teleurstellend. Een andere aanpak had hier een frisse draai kunnen geven.
Daarnaast eindigen veel verhaallijnen te open. Zowel het hoofdverhaal als verschillende zijmissies laten veel vragen onbeantwoord, waarschijnlijk als opzet voor een derde deel of DLC. Eén of twee hints zijn prima, maar drie of vier onafgeronde verhaallijnen voelen geforceerd aan in een op zichzelf staande game.
Gelukkig zijn er ook positieve verbeteringen, zoals de momenten waarin je met andere personages speelt. MJ heeft nu een taser van Sable om vijanden uit te schakelen, en je krijgt zelfs een speelmoment als Hailey. Hoewel het idee om als een niet-superheld te spelen misschien saai klinkt, is de uitwerking van Hailey goed gedaan. Omdat ze doof is, is haar gameplay compleet stil, en communicatie verloopt via sms en gebaren, waarbij cartooniconen emoties overbrengen. Het gebrek aan geluid voelde eerst vreemd, maar uiteindelijk juist toepasselijk en meeslepend. Hier had ik zelfs graag meer van willen zien.
Vernieuwde combat geeft gemengde gevoelens
De gevechten in Spider-Man 2 bouwen op de evolutie die begon in de eerste game en Miles Morales. Het aantal Spidey Gadgets is teruggebracht tot vier, maar zowel Peter als Miles beschikken over speciale abilities die opladen voor krachtige aanvallen. Deze vaardigheden ontwikkelen zich naarmate het verhaal vordert en groeien mee met de helden. Focus keert terug, maar met een kleine aanpassing: je kunt nu alleen healen als de balk volledig gevuld is, in plaats van kleine gedeeltes te gebruiken.
Op momenten voelen de abilities behoorlijk overpowerd, omdat ze grote groepen vijanden tegelijk kunnen raken. Dit verandert de gevechtsstrategie vergeleken met eerdere games en maakt het minder afhankelijk van combo’s. Wat ik mis, is de variatie in gadgets. Het beperkte aanbod maakt de gevechten minder dynamisch, vooral omdat stealth-gadgets ontbreken. Wel is er een handige nieuwe toevoeging: je kunt nu zelf weblines maken om overheen te lopen, waardoor je zonder je cover te verliezen takedowns kunt uitvoeren. Dit bleek in veel situaties enorm nuttig.
Een andere toffe toevoeging is de samenwerking met andere personages tijdens gevechten. Af en toe duikt de andere Spider-Man op, of een ander bondgenoot, om je te helpen. Dit resulteert in spectaculaire duo-combo’s, waarbij beide personages perfect op elkaar inspelen. De animaties van deze gezamenlijke takedowns zijn fantastisch en vormen een sterke aanvulling op de gevechten.
Door deze gevechten en de manier hoe de gehele besturing werkt, is het hebben van een DualSense wel redelijk essentieel. De besturing met muis-en-toetsenbord werkt gewoon niet lekker, zelfs met het aanpassen van keys. Daarnaast worden de DualSense features goed gebruikt in deze game.
Uniek hoe afgeraffeld het voelt
Wat jammer is, is hoe afgeraffeld deze port aanvoelt. Waar de meeste games van PlayStation die hun weg naar PC vinden erg goed geoptimaliseerd zijn voelt dit als een unieke misser. De performance van de game is werkelijk waar belabberd. Ik heb de game op een laptop met een 3070, een laptop met een 4090 en een desktop met een 470 Super Ti geprobeerd, allen met ruim de minimale specs maar toch bleef de game problemen vertonen.
Het meest voorkomende waren crashes, maar ook regelmatig werkte de framerate niet mee waardoor de game slecht speelbaar werd. Zeker aangezien de game regelmatig snelle reacties nodig heeft in gevechten. Ook heeft de game regelmatig wat problemen met bufferen. Eén onderdeel bleef het relatief goed doen gelukkig. Dat was de fast-travel. Het bijna instant naar een ander gebied kunnen gaan was namelijk één van de paradepaardjes van de game.
