Het is moeilijk te geloven, maar het is alweer 10 jaar geleden sinds de vorige Dragon Age. Sindsdien heeft ontwikkelaar BioWare een lastige tijd doorgemaakt. Door games die het slecht hebben gedaan zoals Anthem en Mass Effect: Andromeda hebben ze flink wat reputatieschade opgelopen. Dat terwijl de naam van de studio synoniem stond voor een uitstekende game. Met Dragon Age: The Veilguard zijn ze in elk geval op weg om weer wat vertrouwen te herstellen.
Een nieuw hoofdstuk van Dragon Age
The Veilguard is een direct vervolg op Inquisition, dus als je net als mij die game jaren geleden voor het laatst gespeeld hebt kan het even wennen zijn waar de game over gaat. Een korte samenvatting over de wereld van Thedas opzoeken is dan ook aangeraden. Jij speelt zelf als Rook een nieuw lid aan een team die je volledig naar smaak kunt aanpassen. En dan bedoel ik ook echt volledig. Wanneer het stoppen van oude bekende Solas niet helemaal gaat zoals gepland is het aan jou de taak om de wereld te redden. Twee goden zijn namelijk ontsnapt uit hun gevangenis en dat voorspelt niets goeds.
Hoewel ik dus aanraadde om even een terugblik op de geschiedenis te kijken, is de game relatief goed speelbaar, ook voor nieuwkomers. Het maakt het alleen wat leuker wanneer je de kleinere elementen wat beter kunt plaatsen. Zeker de achtergrond weten voor Solas, Varric en andere personages maken ze beter in The Veilguard.
Een nieuwe koers voor gameplay
Na een korte introductie die de basis gameplay uitlegt kom je terecht in The Lighthous, een bijzonder gebouw tussen dimensie die je als thuisbasis gebruikt. Hier bereid je je voor op de volgende missies en kun je je mengen met je bondgenoten. Iedere bondgenoot die je ontmoet heeft zijn/haar eigen voordelen en natuurlijk krachten. Zelf was ik erg gecharmeerd van de cynische Neve waarbij ik genoot van haar opmerkingen. Verder zijn de personages ieder divers met eigen achtergronden die het zeker waard zijn om je in te verdiepen.
De gameplay is zelf heeft nog wel elementen van klassieke Dragon Age-spellen, maar voelt ook compleet anders. Zo heeft de game een focus gelegd op snelle actie met verschillende mogelijkheden qua het gebruik van je bondgenoten, je eigen krachten en combo’s. Het is een uitstekend ontwikkeld gevechtssysteem waar ik echt van kan genieten. Afhankelijk van het ras van personage wat je hebt gemaakt zal je speelstijl bovendien wat anders zijn. Ik had een focus op close range combat bijvoorbeeld.
Niet alleen binnen gevechten merk je het effect van je ras. Net als in het echte leven zijn er duidelijke verschillen in hoe je achtergrond invloed heeft op gesprekken, het verlopen van bepaalde verhaalelementen en hoe je behandeld wordt. Je krijgt wel de kans om gesprekken een directie te geven door keuzes te maken, maar erg indrukwekkend voelen deze helaas niet. Het geeft je personage wat meer persoonlijkheid waardoor je je meer kunt inleven in het personage, maar dat is het wel vooral.
Geen open wereld
The Veilguard laat spelers de wereld verkennen op een manier die erg lijkt op God of War. Zo heb je geen enorme open wereld, maar krijg je verschillende gebieden die je kunt verkennen. Deze gebieden hebben soms wat rechtere stukken, maar ook wat meer open gebieden waar genoeg te verkennen en te ontdekken is. De side quests die je over de wereld kunt accepteren zijn bovendien gevarieerd en geven je niet het idee dat je 100 keer hetzelfde uitvoert voor slechte rewards. Iets wat toch wel vaak een probleem is bij RPG’s.
Doordat de game redelijk lineair is, heeft de game een goede focus wanneer je een missie doorloopt voor het verhaal. De game weet goed de wereld neer te zetten voor het verhaal en dat op alle punten. Of dit nu gaat om de omgevingen, de personages of wat er afspeelt. Het geeft je echt een push om verder te willen om te zien hoe het verhaal verder loopt en dat vind ik zelf erg prettig. RPG’s vullen namelijk de laatste tijd zo veel van de speeltijd met waardeloze extra’s dat dit een goede verademing is.
Het verhaal van The Veilguard is meeslepend, vooral dankzij de goed geschreven personages en emotioneel geladen keuzes. Hoewel de humor af en toe doorschiet (voor mij geen probleem), slaagt de game erin om je betrokken te houden bij de belangrijkste momenten. De spanning en gevolgen van enkele cruciale beslissingen doen denken aan het beste wat BioWare ooit heeft geleverd.
Het is daarom wel jammer dat Bioware niet wat meer cruciale beslissingen heeft toegevoegd. Hier komen namelijk de momenten die je het meeste mee slepen uit voort. Ik ga er hier geen van noemen om spoilers te voorkomen, maar wees gerust. Sommige beslissingen hebben dus wel degelijk impact.
Visuele pracht en prestaties
Visueel is The Veilguard een pareltje. De omgevingen zijn adembenemend, variërend van de mysterieuze Fade tot de kleurrijke bossen van Arlathan. BioWare heeft veel aandacht besteed aan detail, zowel in de wereld als in de personageontwerpen. Dit is waar de oude magie van Bioware het meeste schijnt, al was dat ook zeker in hun vorige spellen een probleem. Het is goed om te zien dat ze de passie voor prachtige werelden niet zijn verloren.
