De wereld van James Cameron’s Avatar heeft eigenlijk nooit echt een kans gehad om te schijnen als een videogame. Ja, er zijn games van, maar nooit een uitgebreide wereld om te verkennen die de grootse wereld van Pandora echt recht toe doet. De hoop was daarom dat dat met deze game wel het geval zou zijn. Deels is dit gelukt, maar helaas niet genoeg. De game valt namelijk in flink wat bekende valkuilen.
Deze Avatar-game is ontwikkeld door het team achter The Division in samenwerking met het team achter de films. Dit om de wereld zo franchise getrouw mogelijk over te brengen. Ubisoft heeft al flink wat ervaring met open werelden, maar je merkt toch dat het spel wel redelijk wat invloeden kent van The Division.
In Frontiers of Pandora speel jij als speler een Na’vi die bij de RDA inwoont. Deze bekende organisatie die staat voor Resources Development Administration. Je bent hier terechtgekomen nadat je clan, de Sarentu, zijn uitgeroeid. Wanneer het verhaal begint is dit vlak voor/tijdens de gebeurtenissen van de eerste film waarna al snel een tijdsprong plaatsvindt. In dit verhaal zie je redelijk goed de emotionele kant van de Na’vi en geeft je wel enigszins karakterontwikkeling van de belangrijkste personages. Toch voelt deze game qua verhaallijn erg leeg en standaard aan. Ubisoft heeft met games als Assassin’s Creed laten zien dat ze geweldige verhalen kunnen schrijven, maar Frontiers of Pandora blijft redelijk vlak. Ik gaf meer om de grafische pracht en praal dan om het verhaal in deze game en dat is toch wel uniek voor mij.
De prachtige wereld van Pandora
Na een redelijk lange en trage start van de game laat het spel je je gang gaan in Pandora. Vanaf de eerste stap buiten de RDA zat ik eigenlijk vol verbazing van de wereld. Deze is zo vol met leven en prachtige natuur. Van grote bomen, tot struiken en dieren zowel groot als klein. De fluoriserende planten in de nacht en kleine details maken de wereld echt een geweldige plek om te verkennen. En dat doe je zeker genoeg en bovendien ook op flink wat diverse locaties je begint in een jungle die veel wegheeft van de jungle in de eerste film, maar al snel zul je uitgestrekte velden en andere soorten biomen tegenkomen. Zeker wanneer je een scherm hebt met OLED en/of HDR zul je geen genoeg kunnen krijgen van de wereld. Juist daarom is het jammer dat ook deze game weer flink wat traditionele glitches en bugs heeft. Dit zowel in de Quality Mode als de Performance Mode.
Gameplay heeft een gebrek aan innovatie
Avatar: Frontiers of Pandora voelt qua gameplay als een typische Ubisoft-game. Van de vele missies die je kunt voltooien zoals het zoeken van bepaalde voorwerpen, basissen aanvallen, de wereld bevrijden van de vervuiling van de RDA en meer tot de besturing van je personage. Het is dezelfde Ubisoft-gameplay in een iets ander sausje. Er is echter wel een gedeelte waar het flink in verschilt met andere spellen van de ontwikkelaar. De game laat je veel vrijer in het zoeken naar het volgende punt. Waar Ubisoft bekend staat om hun uitgebreide HUD (de informatie die je altijd ziet tijdens spelen) ontbreekt die hier bijna volledig. Zo heb je geen minimap en ook pointers voor interessante punten zijn erg minimaal. Het spel geeft je dus echt meer vrijheden, zelfs wanneer je een plek markeert waar je heen wilt is het lang niet altijd even makkelijk om te weten waar je heen moet. De natuur kan je namelijk flink in de weg zitten. Het is soms dus best een uitdaging om het juiste pad te vinden.
Het spel speelt verder ook wel redelijk in op het idee van de clans in de wereld van Avatar. Zo kun je andere clanleden ondersteunen wat weet een soort currency geeft die je kunt gebruiken voor nieuwe materialen. Hierbij heb je soms ook leuke en diepgaandere missies die de wereld wat diepgang geven, maar helaas is dat relatief weinig het geval vergeleken met de andere standaard missies.
Een ander punt waar ik teleurgesteld in ben is de stealth in deze game. Waar je als Na’vi juist enorm goed gebruik moet kunnen maken stealth en de natuur, zoals je ook ziet in de films heb ik het gevoel dat dat enorm ontbreekt. De RDA bijvoorbeeld is veel te makkelijk op high alert waardoor er een stuk of 10 vijanden op je afkomen waaronder mechs die je zo uit de bomen schieten. Zelfs zonder dat ze je daadwerkelijk gezien hebben. Je kunt ook de andere tactiek gebruiken en met geweren de strijd aangaan, maar persoonlijk voelde dat toch een beetje raar aan omdat je als een Na’vi speelt. De eerste basis van de RDA die ik moest aanvallen heb ik alleen al een stuk of 15 keer over gedaan omdat ik altijd makkelijk geraakt werd. Zelfs al sprintte ik een flinke afstand weg voor ze me ook maar hadden kunnen zien.
