Vergeet bijna alles wat je gewend bent van Final Fantasy, want dit deel is compleet anders dan vorige delen. Geen turn-based gevechten meer, maar een real time battle systeem. Maar hoe bevalt dit nu in de praktijk voor een Final Fantasy game? Eigenlijk best wel goed.
Emotionele verhaallijn, maar soms net te somber
Final Fantasy XVI vertelt een tragisch verhaal van Clive Rosfield, een jongen van adel, die zijn jongere broer Joshua moet beschermen. In de wereld van FF XVI heeft Joshua namelijk een speciale kracht, de kracht van de Phoenix Eikon. Eikons zijn een soort goden die bekende summons van Final Fantasy omvatten. Zo heb je Eikons van Odin, Bahamut en meer. Na een flink warrig begin waarin je faalt om Joshua te beschermen gaat het spel verder 13 jaar later. De wereld is in complete chaos met een plaag die hele gebieden onleefbaar maken en verschillende landen die alles op alles zetten om de macht te krijgen over de gebieden die nog wel leefbaar zijn. De meeste van deze landen gebruiken ook zogeheten Dominants. Deze personen zijn personen als Joshua met een Eikon in zich.
Het verhaal zit enorm sterk in elkaar met veel emotie die goed wordt overgebracht in prachtige cut-scènes. Politieke intriges tussen de landen, verraad en hebzucht. Het is misschien wel een van de zwaardere verhaallijnen die ik in games heb gezien. Dit wordt ondersteund door de vele actiemomenten en interactieve scènes die de game bevat.
Dat betekent niet dat het niet zonder minpunten zit. De vele cut-scènes, hoe goed en mooi ze ook zijn, zijn er te veel. Ik heb op meerdere momenten gehad dat je één minuut gameplay had en dan weer vijf minuten aan een scène. Hierdoor verbrak de flow van de gameplay wel en zorgde er voor dat zeker bij side quests ik redelijk wat gesprekken heb doorgeskipt. Ook mis ik de soms wat lichtere kant binnen het verhaal. Zeker een groot stuk aan het begin had praktisch geen humor of iets. Het was pas tot Uncle Byron in beeld kwam dat het leek alsof niemand ook nog maar kon glimlachen in de wereld.
Een unieke functie van het spel is dat je op ieder moment een soort naslagwerk kunt oproepen en informatie kunt terugvinden over wat er nu aan de hand is. Hierdoor is het verhaal goed te volgen op ieder moment, zelfs met de vele verschillende groepen, mensen en vijanden.
De prachtige, maar lege en soms houterige wereld
Valisthea, de wereld waar Final Fantasy XVI zich in afspeelt, is een flink diverse wereld met verschillende biomen. De wereld ziet er prachtig uit met flinke details in de omgevingen en gebieden waar je kunt komen. Daarom vind ik het zo jammer dat de wereld erg beperkt voelt. Er zijn bijna geen dingen om echt te ontdekken. Dit komt door het semi open-wereld design. Ieder gebied heeft een soort van open design, maar is toch erg beperkt in wat je kunt doen. Kleine richels waar je niet overheen kunt springen enzovoort zorgt ervoor dat de wereld beperkend aanvoelt. Daar komt dus bovenop dat side quests nutteloos aanvoelen. Zo heb ik er gehad waar ik twee normale grunt vijanden moest verslaan en hij was al klaar. Ik was langer in gesprek dan dat ik wat deed. Dit voor beperkte experience en geld.
Het helpt dan ook niet dat buiten de verschillende hoofd scènes redelijk wat animaties houterig overkomen, iets wat ik had gehoopt niet meer te zien tijdens AAA-games zo ver in het leven van de PS5. Het haalt net wat van de magie van de magische wereld en de immersie weg.
Gelukkig wordt wel elk gebied ondersteund met geweldige muziek die echt immens goed klinkt door de hele game heen. Er is oprecht geen moment geweest dat ik de muziek niet goed bij de omgeving pastte.
Epische gevechten
Zoals ik al zei, is er een ander soort gevechten geïmplementeerd in dit zestiende deel van de franchise. Het is erg action-packed en snel. Het is ook echt de ster van de game. Hoewel het principe erg simpel begint met twee standaardaanvallen en twee speciale vaardigheden, krijg je al snel toegang tot meer geavanceerde combinaties. Stuk voor stuk zijn de animaties en bijbehorende audio zo goed afgewerkt dat het vechten erg leuk blijft om te doen. Ook terwijl de game absoluut niet moeilijk is. Zo ben ik geen enkele keer doodgegaan tijdens mijn hoofd playthrough. Het wordt pas lastig wanneer je de New Game + optie hebt vrijgespeeld nadat je al een keer het spel hebt doorgespeeld. Dan krijg je namelijk de Final Fantasy moeilijkheidsgraad als optie.
De gevechten blijven ook redelijk fris door de grote hoeveelheid aan verschillende vijanden die ieder een eigen aanvalspatroon hebben. Hierdoor moet je blijven opletten om op tijd te kunnen ontwijken, pareren en aanvallen. Terwijl je begint met maar één type of speciale vaardigheden krijgt Clive naarmate het spel vordert meer toegang tot andere vaardigheden. Deze zijn allemaal gebaseerd op de verschillende Eikons in het spel en geven unieke opties en combinaties. Zo kun je een lightning kristal oproepen die schade toebrengt aan vijanden als je ertegenaan slaat, maar ook wanneer de vijand hem raakt.
